Find Happiness: rozdział 19

-Blanka-
Wyszłam od nich z domu. Na początku szłam powoli, ale już po chwili biegłam. Chciałam znaleźć się jak najdalej od nich. Coś w sercu mi mówi, że nie powinnam tu być. Wcześniej myślałam tylko o tym, żeby powrócić do Londynu, a teraz... Teraz chciałabym stąd uciec jak najdalej. To co zrobił Harry nie było w porządku. Nie powinien mnie całować, przecież wie że jestem z Liamem. Nie potrzebnie odwzajemniłam ten pocałunek. Najgorsze jest to że coś do niego poczułam, ale ja nadal kocham Li. Nie chce nikogo skrzywdzić, ale co zrobić, żeby zapomnieć o tym uczuciu do Harry'ego? Nie chce tego czuć. Nie chce będąc z Liamem myśleć o kimś innym. Po co ja tu wróciłam? Mogłam zostać w Polsce razem z ciocią, ale nie... Ja musiałam zrobić inaczej, bo tęskniłam a to jest gorsze niż uczucie do Liama i Harry'ego. Weszłam do domu, trzasłam drzwiami i poszłam do salonu. Miałam nadzieje że spotkam tam ciocie, ale jej tam nie było. Ona ciągle jest zapracowana i spędza ze mną bardzo mało czasu. Stanęłam po środku tego wielkiego pokoju i rozejrzałam się po półkach. Na jednej z nich wysoko na samej górze zauważyłam pudło, o którym zupełnie zapomniałam. Podeszłam do szafki i sięgnęłam je. Usiadłam wygodnie na kanapie i zaczęłam ponownie przeglądać te wszystkie dokumenty i zdjęcia. Większość tych zdjęć przedstawiały moją osobę, ale teraz oglądałam zdjęcie, na którym nie byłam ja, tylko dziewczyna bardzo podobna do mnie. Kto to może być? I czemu ciocia ma jej zdjęcia? Czemu ma moje zdjęcia, których nigdy nie widziałam w albumach rodziców? Te pytania nie dawały mi spokoju. Postanowiłam zaczekać na ciocie. Czekałam i przeglądałam kolejne zdjęcia, kolejne dokumenty aż w końcu zasnęłam. Śniło mi się że znajduje się w wielkim labiryncie i nie mogę znaleźć wyjścia. Cały czas krążyło wokół mnie wiele pytań, na które nie znałam odpowiedzi. Chciałam jak najszybciej wyjść z tej pułapki. Udało mi się, wyszłam z niej i znalazłam się w objęciach chłopaka... Ale zaraz zaraz... To nie był Liam tylko Harry. Znowu zaczęłam biec a on wołał żebym wróciła. Błagałam żeby ten koszmar się wreszcie skończył. Na samym końcu ścieżki zobaczyłam dziewczynę ze zdjęcia. Coś mówiła do mnie, ale ja nic nie rozumiałam. Nagle wszystko znikło, a wokół mnie panował tylko i wyłącznie mrok. Ktoś krzyczał żebym się obudziła. Otworzyłam leciutko zaspane oczy i zobaczyłam przerażoną ciocie. Przeciągnęłam się i usiadłam jeszcze ziewając. Spojrzałam na wyświetlacz telefonu. Miałam 50 nieodebranych wiadomości i 20 nieodebranych połączeń od Loczka."Martwi się o mnie" przeleciała mi po głowie ta myśl, ale jak szybko się zjawiła to i tak szybko uciekła. Rozejrzałam się po pokoju. Wszędzie walały się zdjęcia i dokumenty, które znalazłam w pudle. 
-Ciociu możesz mi to wytłumaczyć?
 Pokazałam jej moje i tej dziewczyny zdjęcia. Ciocia usiadła obok mnie i westchnęła głęboko. Zauważyłam że po jej policzku popłynęła pojedyncza łza, szybko ją otarła.
-Chciałam ci o tym powiedzieć kiedy tylko tu przyjechałam...
-O czym powiedzieć? Możesz jaśniej!- Wykrzyczałam, choć wiem że nie powinnam, ale to wszystko przez to co się wokół mnie dzieje. Kiedy już myślę że wszystko będzie dobrze, to zawsze coś musi się popsuć. 
-Widzisz tą dziewczynę.-Pokiwałam jej głową.- To jest...to...To twoja siostra.-Powiedziała kiedy się uspokoiła. Żebyście widzieli moją minę. Jak to możliwe że mam siostrę i nic o niej nie wiem? Jak to jest wszystko możliwe?
-Dlaczego ja nic o niej nie wiem?
-Twoi rodzice oddali ją do domu dziecka, zresztą ciebie też. Byli w ciężkiej sytuacji finansowej i sobie nie radzili. Byłyście wtedy małe. Miałyście zaledwie roczek. Kiedy tylko udało im się uporać z kryzysem od razu zaczęli ciebie szukać i "zaadoptowali". Niestety nie mogli znaleźć twojej siostry, a kiedy już ją znaleźli to okazało się, że ma już kochającą rodzinę. Krótko po ich śmierci dostałam list od rodziców zastępczych twojej siostry. Pisali że powiedzieli wszystko swojej córce i ona chce się spotkać z biologicznymi rodzicami i z tobą. Ma tu przyjechać i cię poznać. Ona bardzo tego chce. Przepraszam że dopiero teraz ci to mówię  Przepraszam...- Ciocia się rozpłakała a ja nie wiedziałam co powiedzieć. Poczułam jak łzy spływają mi po policzkach. 
Przytuliłam się do mojej "mamy", bo w końcu mnie zaadoptowała i stała się tym samym moim rodzicem, tak siedziałyśmy przez dłuższy czas, dopóki po pokoju nie rozległ się dźwięk dzwonka mojego telefonu. To był znowu Harry. Odebrałam telefon i usłyszałam przerażony głos Loczka. 
-Przepraszam cię Harry, ale teraz nie chce z nikim rozmawiać. Muszę przemyśleć kilka spraw.Nie chodzi tu o ciebie czy o Liama. Chodzi o moją rodzinę. Przepraszam muszę kończyć- Powiedziałam to jednym tchem i rozłączyłam się. Usiadłam na ziemi. Myślałam o tym że mam jeszcze jedną osobę z mojej rodziny, która mnie chce, która chce mnie poznać. Mam siostrę. Zawsze o tym marzyłam...

_________________________________

Hej! I mamy rozdział 19. Jak u mnie w szkole? Po staremu... Moja klasa nadal jest tak samo głupia jak dwa miesiące temu, a można powiedzieć że nawet głupsza. A wracając do opowiadania. Rozdział jak zawsze mógłby być lepszy, ale nic innego nie wymyśle. Postanowiłam że niedługo zakończę tą część opowiadania. Przewiduje kolejną część poświęconą... Jeszcze nie wiem komu, ale już mam pomysł. Tak więc żeby się już nie rozpisywać dziękuje za komentarze i odwiedziny bloga. Na wasze również wejdę i skomentuje jeżeli wy skomentowaliście. Proszę żebyście wyrazili swoją opinie w komentarzu.

Bay...<33