Find Happiness: Rozdział 1

Siedzę nieruchomo cały czas wpatrując się w szpitalne okno. Czekam aż ona się obudzi, da jakiś znak życia. Może... przedstawię wam moją historie. Zacznijmy od początku. Ponad 2 lata temu straciłam rodziców i nikt dosłownie nikt nie chciał się mną zaopiekować, mieli za złe mojej mamie że poślubiła tatę. Trafiłam do domu dziecka, ale nie mogłam tam zostać. Coś cały czas mówiło mi, że muszę stamtąd wyjść i już nie wracać. W nocy kiedy wszyscy spali wzięłam swój instrument i wyszłam przez okno. Jeździłam autostopem tam i ówdzie. Aż w końcu trafiłam do Londynu. Miałam wtedy 17 lat. Wszyscy myśleli że zginęłam, ale nadal musiałam być ostrożna. Londyn to naprawdę piękne miasto. Dobrze się tu czułam. Chciałam tam już zostać i już więcej nie uciekać. I tak się stało. Zostałam. Nie miałam gdzie mieszkać, ale to nie było dla mnie problemem.Zaczęłam szukać pracy, ale chciałam też iść do szkoły poznać kogoś nowego i zapomnieć o przeszłości. Przez przypadek trafiłam do jakieś szkoły. Dużo osób szeptało za moimi plecami. Ale dzięki tej szkole miałam dom. Pierwszy dzień był trudny, ale skończył się nawet miło.
Wstałam wcześnie.Byłam przejęta tym pierwszym dniem w tej szkole, ale przede wszystkim tym że to już koniec mojej ucieczki i teraz muszę uważać.Mieszkałam z jakąś dziewczyną o imieniu Angelika. Nie odzywaliśmy się do siebie prawie w ogóle. Zrobiłam sobie śniadanie przywitałam się ze swoją współlokatorką i poszłam do szkoły. Tak jak wcześniej zostałam poproszona poszłam zameldować się dyrektorowi o moim przybyciu. Miałam to robić codziennie, ale nie wiem dlaczego, nie obchodziło mnie to zbytnio. Po wizycie u dyrektora poszłam do sekretariatu aby zdobyć numer szafki i plan zajęć, a następnie poszłam zostawić niepotrzebne rzeczy. Spojrzałam na kartkę. Pierwszy był W-F. Nienawidziłam tego  przedmiotu, mimo tego że byłam wysportowana to nie lubiłam go. Na sali spotkałam Angelikę. Jak tylko mnie zobaczyła podbiegła do mnie, chwyciła za rękę i pociągnęła za sobą.   Zastanawiałam się tylko po co ona ciągnie mnie do swoich znajomych.Przedstawiła mnie wszystkim, a następnie mnie przytuliła. Zdziwiło mnie to, ale nie protestowałam.W ten dzień graliśmy w siatkówkę. Nie umiem w to grać, w ogóle nie lubię grać w piłkę. Musiałam zagrywać, ale ze mnie jest taka niezdara że trafiłam komuś w głowę. Chłopak którego uderzyłam tylko spojrzał się na mnie i się uśmiechnął. Graliśmy dalej. Po kilku minutach było już po lekcji. Nareszcie... Następne lekcje szybko mijały i zanim się obejrzałam było już trzeba iść do domu. Szłam sama uliczkami Londynu, miałam słuchawki w uszach i tak słuchając muzyki szłam wpatrując się w ziemie, podśpiewując cicho swoje ulubione piosenki. Znowu na kogoś wpadłam i przewróciłam się na niego. To znowu ten sam chłopak.
-Oj przepraszam, zamyśliłam się.-Powiedziałam. Było mi głupio.
-Nic się nie stało. Chyba to już taki mój pechowy dzień-zaśmiał się, a ja zaraz po nim.- Jestem...
-Nie mów nie muszę wiedzieć, pewnie i tak długo tu nie zostanę
-Ok, jak chcesz. To może w ramach rewanżu po tym jak mnie stratowałaś...
-Ej bez przesady-nie dałam mu dokończyć.
-No dobrze dobrze, ale teraz chodź ze mną na milkshake'a. Ok?
-Dobrze.
Poszliśmy do Milkshake City, zamówiliśmy napoje i usiedliśmy do stolika.Miło się nam rozmawiało. Później nawet odprowadził mnie do domu. Jednym słowem uważam dzień za udany...

_________________________________________

No to mamy pierwszy rozdział.Sama jestem ciekawa jak to się dalej potoczy, bo nie mam jakiegoś specjalnego planu na tą część. Ten rozdział jak dla mnie jest taki sobie następny postaram się napisać lepiej.Tym czasem dziękuje za ponad 200 wejść na mojego bloga i za wszystkie komentarze. Aż mi się miło zrobiło kiedy je zobaczyłam, bo to właśnie wasze opinie mobilizują mnie do dalszego pisania. Jak chcecie możecie zadawać mi pytania na pewno odpowiem na wszystkie. Czekam na wasze komentarze.