Find Happiness: rozdział 13

Przez dłuższy czas zastanawiałam się o czym ona chce mi powiedzieć. Była bardzo niecierpliwa bo dostałam od niej kolejnego SMS-a:

" To jak mogę wpaść? Tylko powiedz że nie ma tam Liama.".

O co chodzi? Dlaczego ona nie chce żeby Li był przy naszej rozmowie? Nie rozumiem jej.

" Możesz wpaść, ale Li jest teraz u mnie".

Długo nie czekałam na odpowiedź:

" Trudno. Muszę ci to powiedzieć bo nie wytrzymam. Za chwilkę będę u ciebie.".

To musiało być naprawdę coś bardzo ważnego, skoro tak bardzo chce mi o tym powiedzieć. Udałam się z powrotem do salonu. Zupełnie zapomniałam o tym, że właśnie tam Harry rozmawia z Liamem i przez przypadek podsłuchałam ich rozmowę.

-Czemu jeszcze nie powiedziałeś o tym Blance?- Krzyczał Harry. O czym miałby Li mi mówić? Wiem  że nie powinnam podsłuchiwać tej rozmowy ale byłam ciekawa o co chodzi.

-Ciszej... Nie wiem jak mam jej to powiedzieć.

-Prosto... Przepraszam że cię okłamałem, ale już przy naszym pierwszy spotkaniu poznałem w tobie moją przyjaciółkę.

-Długo to układałeś?-Zaśmiał się Liam. Nadal nie rozumiem o co w tym wszystkim chodzi.- Ona mnie znienawidzi za to że ją okłamałem. Ona myśli że jej nie pamiętam, a ja jej powiedziałem że moja przyjaciółka  nie żyje. Wiesz że to nieprawda.

-Tak wiem. I dlatego musisz jej to wyjaśnić. Chyba nadal chcesz być jej przyjacielem?

-Jasne że tak. Chce żeby było tak jak dawniej.

Nie no nie mogę uwierzyć. Jak on mógł mnie okłamać. A ja myślałam że on mnie nie poznał, że myśli że umarłam. Usłyszałam dzwonek do drzwi, ale nie poszłam otworzyć. Stanęłam w drzwiach salonu ze łzami i patrzałam na niego pytającym wzrokiem, mówiąc:

-Dlaczego?- Coraz więcej łez zaczęło spływać po moich policzkach.- Dlaczego mnie okłamałeś? I ty chcesz być moim przyjacielem?

-Blanka przepraszam... Nie powinienem tego robić...- Podszedł do mnie i zaczął mnie przepraszać. Dźwięk dzwonka nadal rozbrzmiewał w całym domu, więc Harry postanowił otworzyć drzwi. 

-Okłamałeś mnie. A ja zawsze ci ufałam. Byłeś dla mnie najważniejszą osobą po śmierci moich rodziców. Powiedz mi dlaczego to zrobiłeś?- Mówiąc to czułam złość, która we mnie narasta. 

-Sam nie wiem...

-Nie wiesz!- Krzyknęłam tym samym przerywając mu to co chciał powiedzieć.

-Wybacz mi. Proszę...

-Jak ja mam ci teraz wybaczyć? Po tym co zrobiłeś? Wiesz jak ja się czułam myśląc o tym że o mnie zapomniałeś. Wymazałeś mnie z pamięci i powiedziałeś że umarłam. Przykro mi, ale nie mogę ci wybaczyć. Wyjdź stąd!- Wskazałam mu drzwi. Chciał jeszcze coś powiedzieć, ale nie chciałam tego słuchać. Zwiesił głowę i wyszedł. 

Z sunęłam się po ścianie i zaczęłam płakać. Podeszła do mnie Monika. Już teraz wiedziałam o czym chciała mi powiedzieć. Przytuliła mnie do siebie i kazała już iść Harry'emu. Zostałyśmy same. Zaprowadziła mnie do mojego pokoju. Położyłam się do łóżka i zasnęłam. Tylko sen pozwoli mi teraz zapomnieć o tym wszystkim. 

-Liam-

To nie miało tak być. Ja ją KOCHAM. Jest dla mnie najważniejsza. Ona musi mi wybaczyć. Wbiegłem po schodkach do domu i trzasnąłem drzwiami. Udałem się do swojego pokoju. Po drodze spotkałem chłopaków mówiących " Co się stało?". Nie miałem ochoty z nikim teraz rozmawiać oprócz Blanki. Chciałem iść teraz do niej i wykrzyczeć "KOCHAM CIĘ!", ale coś mnie powstrzymywało. Zamknąłem się w pokoju. Słyszałem jak moi przyjaciele wołają żebym otworzył. To wszystko przez Harry'ego. Po co on tam przyszedł? Zniszczył mi życie. Nienawidzę go! Nienawidzę...

_____________________________________________

Hej wam. I oto jest rozdział 13. Jak widzicie pechowy dla Liam'a tak samo dla Blanki.
Mam w głowie pewien pomysł, ale jeśli chodzi o rozdział nie wiedziałam co mam napisać, więc rozdział znowu taki sobie i w dodatku chyba krótki. Postaram się poprawić. Dzięki za odwiedziny na moim blogu i komentarze. Czekam na kolejne.

Bay...<33