Rozdział 12:Moje serce znów zapragnęło miłości...

To on. Chłopak, o którym staram się zapomnieć. Niall ma czerwone oczy. Czy on płakał? Ale dlaczego miałby płakać?
-Nic się nie stało. Tak tylko chciałem pomyśleć.
-Rozumiem.Więc nie będę ci przeszkadzać.
Kiedy miałam już odchodzić złapał mnie za nadgarstek.
-Nie zapomniałem- powiedział po chwili.
-O czym nie zapomniałeś?
-O tobie. Cały czas jestem myślami przy tym co zdarzyło się miedzy nami.Nie potrafię o tym zapomnieć.
Stałam jak osłupiała.Nie mogłam wydusić z siebie ani jednego słowa.Czemu on mi to utrudnia?
-Nie wiem o czym ty mówisz.
-Zmieniłaś się ale oczy nadal masz te same. Gdzieś pod tą powłoką kryje się dziewczyna, w której się zakochałem, o której w żaden sposób nie mogę zapomnieć.
Chwila... Czy on powiedział że się we mnie zakochał? Nie mogę uwierzyć. Przez cały ten czas próbowałam o nim zapomnieć, a teraz dowiaduje się że on zakochał się we mnie.
-Dlaczego mi to robisz?- zapytałam w końcu.
-Ale co takiego?
-Kiedy chcę zapomnieć zjawiasz się i siejesz w moim sercu ziarno nadziei. Ja nie chce cierpieć
-Zrozum. Kocham cię. Mimo to że tak długo ciebie nie było, to i tak nie mogłem o tobie zapomnieć.Kocham cię i chce być z tobą. Obiecuje nie będziesz cierpieć.
Stał blisko mnie i patrzył mi w oczy. Czekał na moją odpowiedź. Ja patrzyłam na niego i nie potrafiłam nic powiedzieć. On na prawdę mnie kocha. Kocha mnie i powiedział mi to. A czy ja jeszcze go kocham?Nie wiem czy mam słuchać serca, które mówi żebym dała mu szanse, ponieważ on mnie kocha czy może rozumu, który woła abym to jeszcze przemyślała i uciekła jak najdalej stąd. Nadal stoję i wpatruje się w jego oczy.Są takie same jak tam tego dnia, kiedy pierwszy raz mnie pocałował.Muszę coś zrobić. Wybrać pomiędzy wołaniem serca a rozumu. Dokonałam wyboru. Ale czy słusznego? 
-Wybacz, ale muszę iść-powiedziałam.
Pewnie zraniłam go tym, ale nie potrafię teraz nic więcej powiedzieć. Nic innego nie mogę zrobić niż tylko uciec...Wiem że to nie jest dobre rozwiązanie, ale nic więcej nie przychodzi mi do głowy. Kocham go, ale nie potrafię mu tego powiedzieć.Wbiegłam do domu i szybko udałam się do swojego pokoju. Rzuciłam się na łóżko i zaczęłam płakać.Dlaczego? Dlatego że zraniłam go.Dlatego że nie wiem jak mu powiedzieć, że też go kocham. Dlatego że on płakał... I dlatego że powiedział że mnie KOCHA. Kocha i nie potrafi zapomnieć.

____________________________

Jak myślicie co powinna zrobić Monika "Monana"?

Czekam na komentarze.

Dziękuje za te wszystkie komentarze pod ostatnim rozdziałem,

 a także za wszystkie wejścia na moją stronę.

 Na prawdę bardzo cieszy mnie to że ktoś czyta moje opowiadanie.

 Jeśli chodzi o wasze zaproszenia postaram się do was wpaść w jak najbliższym czasie.